“Het gebrek aan zicht betekend niet een gebrek aan visie”

Van zijn eerste training voor slechtzienden (VI) tennis in jeans en nette schoenen tot het snel stijgen in de IBTA-wereldranglijst nadat hij werd gekroond tot wereldkampioen in de B1-heren — Naqi Rizvi heeft zonder twijfel het hele VI-tennislandschap veranderd met zijn onmiskenbare talent.

Ondanks dat hij inmiddels alles heeft gewonnen wat er te winnen valt, inclusief wereld- en Europese kampioenschappen, maakte de 33-jarige Naqi pas kennis met VI-tennis toen hij bijna tien jaar geleden naar Londen verhuisde.

Geboren en opgegroeid in Zuid-Azië als zoon van een Pakistaanse vader en Indiase moeder, groeide Nacqi op met beperkt zicht als gevolg van een ongeneeslijke oogaandoening, congenitale glaucoom, die geleidelijk verslechterde door toenemende schade aan de oogzenuw. Op zevenjarige leeftijd was hij volledig blind.

Door de hoge oogdruk, die constant tranende ogen, pijn en lichtgevoeligheid (fotofobie) veroorzaakte, besloot Naqi in 2014 een enucleatie-operatie te ondergaan waarbij zijn ogen werden vervangen door protheses, om zo zijn levenskwaliteit te verbeteren.

“… mensen duidelijk maken dat een beperking niet hetzelfde is als onvermogen.”
— Naqi Rizvi

Als iemand met een aangeboren optimisme en levenslust, en dankzij het steunnetwerk van zijn familie, bleef Naqi groots dromen na zijn operatie.

“Ik had een moeilijke maar heel liefdevolle jeugd, die grotendeels mijn kijk op de wereld heeft gevormd,” zegt Naqi. “We groeiden op met weinig financiële middelen, en mijn beperking maakte alles nog ingewikkelder.

“Ik heb niet veel visuele herinneringen omdat ik al jong mijn zicht verloor, en ik vind het moeilijk om me iets voor te stellen bij simpele visuele concepten zoals ‘schoonheid’, of hoe mensen sociale signalen oppikken via lichaamstaal. Ook dagelijkse uitdagingen worden groter, zoals lopen met een stok, technologie gebruiken, deelnemen aan sociale activiteiten en mensen duidelijk maken dat een beperking niet hetzelfde is als onvermogen.

“Het gebrek aan zicht betekende niet een gebrek aan visie, en mijn familie stond altijd achter me toen ik streed om mijn bachelor- en masterdiploma in engineering te halen, voordat ik ging werken bij een ingenieursbureau en later in de financiële sector.”

Naqi’s vastberadenheid, toewijding en doorzettingsvermogen hebben hem niet alleen een succesvolle en lonende carrière opgeleverd, maar katapulteerden hem ook naar de top van het VI-tennis, nationaal en internationaal.

“Toen ik in 2015 naar Londen kwam en Metro Blind Sports ontdekte, wilde ik alle VI-sporten proberen, want ik had als kind nauwelijks toegang tot aangepaste sporten, behalve blind cricket,” vertelt Naqi.

“Vanaf het moment dat ik op de tennisbaan stond, was ik verkocht. Hoewel ik veel enthousiasme maar geen controle over mijn slagen had, voelde ik dat ik potentie had en wilde ik doorzetten… Ik had nog nooit tennis gezien of gespeeld, dus ik begon echt bij nul en leerde langzaam de techniek, de mentale kant en alle regels van het spel.

“Hoewel ik ook van andere sporten houd, is tennis bijzonder omdat het me een gevoel van vrijheid geeft dat andere sporten niet bieden. Bij hardlopen met een gids moet ik bijvoorbeeld hun instructies volgen over obstakels en bochten. Maar op de tennisbaan ben ik vrij om te rennen zonder stok of gids, en dat gevoel van vrijheid is onwerkelijk. Ik hou ook van de aanpasbaarheid van de sport en het snelle denken dat erbij komt kijken.”

Sinds de start van zijn tenniscarrière acht jaar geleden is Nacqi’s naam wereldwijd bekend geworden. In 2021 won hij voor het eerst de B1-herenenkel bij de Visually Impaired Tennis National Finals en sindsdien is hij ongeslagen gebleven.

Daarna breidde de drievoudig nationaal kampioen zijn dominantie uit naar het wereldtoneel: hij won brons voor Pakistan op de Wereldkampioenschappen 2019 en goud op de IBSA World Games 2023.

“Ik heb veel mooie herinneringen op de baan, maar ook veel teleurstellingen — dat hoort bij het pakket van een atleet,” legt Naqi uit. “Mijn dierbaarste herinneringen zijn onder andere: op het podium staan als winnaar van de World Games en het volkslied horen voor de hele menigte; trainen met een ziende vrijwilliger en een rally van dertig slagen winnen; het winnen van de Britse Nationals in 2021 en het wereldkampioenschap in 2023 na vrij zware wedstrijden.”

-Klik op de foto voor de aftermovie

Een bijzonder moment was ook toen Naqi op het ABN AMRO Open in Rotterdam tenniskampioen Richard Krajicek uitdaagde. Tot grote verbazing van het publiek wist Richard geen enkele bal terug te slaan.

Over zijn weg naar de top van de IBTA-wereldranglijst zegt Naqi: “Ik was ontzettend vereerd en dolblij om wereldnummer één te worden, vooral omdat ik de halve finale had verloren op het WK vorig jaar.

“Ik had de eer om tegen twee van mijn grootste tegenstanders te spelen en om dan als winnaar uit de bus te komen voelde geweldig. Het was altijd een droom van mij en om die waar te maken, deed me beseffen dat al die uren op en naast de baan hun vruchten hadden afgeworpen. Mijn familie kon er niet bij zijn om me te zien winnen, maar ik voelde enorme vreugde omdat ik wist dat ze trots op me waren.”

“… op de baan ben ik vrij om rond te rennen zonder stok of gids, en dat gevoel van vrijheid is onwerkelijk.”
— Naqi Rizvi

Richard Kraijcek gaat de uitdaging aan met Nacqi Zviri tijdens de demo op het ABNAMRO Open 2025

Voor Naqi maken juist die emotionele hoogte- en dieptepunten VI-tennis zo bijzonder, niet alleen voor hemzelf maar ook voor zijn tegenstanders.

“Ik kan mijn competitiviteit en hunkering naar vrijheid op een positieve manier kwijt op de tennisbaan. Sporten maakt me veerkrachtiger omdat ik veel uitdagingen tegenkom, en ik weet dat winnen en verliezen bij het leven horen, maar wat belangrijker is, is hoe je als mens bent. Ik focus me echt op het creëren van een positieve sfeer op de baan voor mijn tegenstanders en iedereen die erbij betrokken is. Ik hoop dat mensen me zullen herinneren als een vriendelijke en leuke tennisser die zijn best deed om van een wedstrijd een moment van kameraadschap te maken, niet alleen een strijd om de beste te zijn.

“Ik weet dat VI-tennis voor veel mensen een positieve impact heeft en hen een gevoel van doel, prestatie, sociaal contact en gemeenschap geeft.”

“BlindTennis gaf me richting”

Het inspirerende verhaal van een Argentijnse wereldkampioen blind tennis
Door Gabriel Caparrós

Vanuit het kleine stadje Benito Juárez in Argentinië (20.000 inwoners) groeide ik op met een grote passie: tennis. Op zesjarige leeftijd begon ik met spelen. Twee jaar later kreeg ik te horen dat ik type 1 diabetes had — een uitdaging die me niet tegenhield. Sterker nog, ik bleef doorgaan. In 2018 behaalde ik mijn diploma als tennistrainer, en in 2019 werd ik high performance coach via de P.T.R.

Maar in 2020 sloeg het leven opnieuw een andere weg in. Tijdens de coronapandemie werd bij mij diabetische retinopathie vastgesteld. Na negen zware operaties verloor ik in mei 2021 mijn zicht volledig.

Wat doe je als alles wat je kent ineens verandert?
Ik koos ervoor om terug te keren naar mijn eerste liefde: tennis. Maar dan anders. In maart 2023 begon ik met blind tennis. Datzelfde jaar speelde ik mijn eerste toernooi én mijn eerste wereldkampioenschap in Krakau. Ik won geen enkele wedstrijd, maar bracht drie partijen tot een super tiebreak. Geen medailles — maar wel een rugzak vol ervaring en motivatie.

Ik trainde anders dan anderen. Omdat ik geen andere blinde spelers om me heen had, trainde ik alleen met mijn coaches. Ik combineerde technieken uit het reguliere tennis met het spel voor blinden en slechtzienden. Geen officiële toernooien in mijn land, geen team — alleen geloof, discipline en hoop.

In 2024 kwam de beloning. Tijdens een internationaal toernooi in Polen haalde ik de kwartfinales. En een week later gebeurde het ondenkbare: ik werd wereldkampioen blind tennis in Italië.
Terug in Argentinië won ik twee nationale titels. Vandaag ben ik de nummer 1 van mijn land.

Waarom ik dit met jullie deel

Blind tennis heeft mijn leven opnieuw richting gegeven. Het heeft me laten voelen dat niets onmogelijk is — ook niet wanneer de wereld letterlijk donker wordt.

In Nederland groeit blind tennis snel. Jullie zijn bezig met pilots, workshops, clinics, en jullie bouwen aan een gemeenschap. En ik wil zeggen: blijf doorgaan. Of je nu net begint of al langer speelt — jouw verhaal kan net zo krachtig zijn.

Ik geloof dat blind tennis op een dag een Paralympische sport wordt. Maar daarvoor hebben we elkaar nodig. Elk land. Elke speler. Elk verhaal telt.

Hou vol. Blijf spelen. En geef nooit op.

— Gabriel Caparrós

Gabriël Caparros uit Argentinië